Do przepisów Ordynacji podatkowej wprowadzono nowelizację – zasadę in dubio pro tributario, zgodnie z którą niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. Przyjęte rozwiązanie ma wzmocnić ochronę praw podatników i pewność obrotu gospodarczego. Nowe przepisy wprowadzono ustawą z 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1197). Wspomniana ustawa wejdzie w życie 1 stycznia 2019 r.
Zwraca się jednakże uwagę, że zapisy nowelizacji budzą szereg wątpliwości. W nowelizacji brakuje precyzyjnego określenia sposobu rozstrzygania. Nie jest wyraźnie wskazane, kto będzie decydował o spełnieniu przesłanki „niedających się usunąć wątpliwości”, a więc kto ma prawo decydować, która wykładnia jest najkorzystniejsza dla podatnika. W przepisie nie znajdujemy żadnych wskazówek, zatem uprawnienie to może należeć zarówno do podatnika, jak i organu podatkowego albo obu tych podmiotów jednocześnie.
Spotyka się też przypadki wyrażania obaw co do nowego przepisu, że nic on nie zmieni i w praktyce będzie martwy. Kiedy podatnik wszystkie wątpliwości będzie rozstrzygał na swoją korzyść, natomiast organ podatkowy wykaże, że wątpliwości nie wystąpiły, klauzula in dubio pro tributario nie będzie miała zastosowania. Podatnik zawsze może wybierać warianty interpretacji, które będą dla niego najbardziej korzystne (np. sporządzając deklarację podatkową, rozliczenie roczne pit, rozliczenie pit przez internet), jednak istnieje ryzyko, że wybierze interpretację błędną, niedostatecznie uzasadnioną bądź też obarczoną innymi tego rodzaju wadami i wtedy jego stanowisko zostanie zakwestionowane przez administrację podatkową.
Nowelizacja Ordynacji podatkowej wprowadzona ustawą z dnia 5 sierpnia 2015 roku poza zasadą dotyczącą rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatników zawiera też inne zapisy. Przewiduje uchylenie uciążliwych obowiązków związanych z „korektą kosztów.” Uchyla się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustawy o podatku dochodowym osób prawnych dotyczące kasowego rozliczenia „przeterminowanych” – nieuregulowanych w terminie 30 dni od daty płatności faktur w podatkach dochodowych. Dotychczas w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot wynikających z takich nieuregulowanych faktur lub innych dokumentów podatnik był zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikająca z tych dokumentów.
Nowela zmienia też regulacje dotyczące miejsca, gdzie są prowadzone kontrole fiskalne. Wprowadza możliwość przeprowadzenia kontroli ( za zgodą lub na wniosek kontrolowanego) w miejscu przechowywania dokumentacji (również ksiąg podatkowych) innym niż siedziba i miejsce wykonywania działalności kontrolowanego. Przedsiębiorcy nie będą musieli swoich dokumentów przetransportowywać z firmy, która prowadzi im dokumentację, do siedziby swojej lub organu kontrolującego.
Idea wprowadzenia zasady in dubio pro tributario jest niewątpliwie słuszna, ale stosowanie jej w praktyce wymaga doprecyzowania.